बोलिक जुनी पाई अर सुणी की जैमा नी गै सक्यों
यखुली यखुली खाई जीवनभर पर पेट नी भरी सक्यों
अपुणु, अपुणु नी समझी ! अर बिराणों खोज्दै ग्यों
फिर भी रैगी टक्क, जिंदगी स्या च जैं नी जी सक्यों ।


भोल भोल मा अपणा टर्केनी बिराणा दिन गिणदी रयों
ढोली की कुड़ी पुंगड़ी बांजी दूसरे करी पर देखणु रयों
जथगे पाई कमही पड़दी गै ! अर मैं ढके नी सक्यों
फिर भी रैगी टक्क, जिंदगी स्या च जैं नी जी सक्यों ।


को होलु जैकी सफेद चमड़ी? काली देखी घिणादी ग्यों
रंगों की चटक पटक देखी ये घोर कलयुगमा भटक ग्यों
प्रेम भी अपरिभाषित ह्वेगी ! गोरी चमड़ी देखदी रयों
फिर भी रैगी टक्क, जिंदगी स्या च जैं नी जी सक्यों ।


ब्वे-बाबू बैठा रैगेनी सास पर मैं तैंमा नी जै सक्यों
जनानी की सुणी-सुणी की ब्वे-बाबू बीसरांदी ग्यों
भूल पड़गी छै ज्वानीमा ! याद आणि जब बूढ़े ग्यों
फिर भी रैगी टक्क, जिंदगी स्या च जैं नी जी सक्यों ।


कर्ज अर फर्ज मा अंतर होंद ज्वानीम नी समझ सक्यों
रौणु इले छौं कि, अंतर अपणो तैं भी नी समझे सक्यों
पीड़ा जब हड़गौं बैठिगी ! क्वी आलु आसम बैठयू रयों
फिर भी रैगी टक्क, जिंदगी स्या च जैं नी जी सक्यों ।


# दिगम्बर डंगवाल